Jägermeister is een lieve jongen die geboren is op 21 September 2019 bij Isa’s Heavenly Rattery. Hun eerste nestje. Jägermeister groeide op samen met zijn broertje Steward. Helaas mocht Jägermeister niet oud worden..
De kneuzing
20 Oktober 2020
Ik was gevallen uit de kooi.. Er was niks aan de hand..
2 dagen later begon ik toch veel pijn te ervaren door de val.. Mijn temperatuur ging omlaag (35.6°) en ik werd enorm zwak..
Mama kwam toen lekkers brengen en ik wilde zo graag een snoepje! Maar..oh.. Ik had de kracht niet.
Mama zag dat..en had toen gelijk dokter Tessa gebeld. We konden vrijdag terecht.
Toen we daar eenmaal kwamen deden ze rare dingen bij mij.. Met een stetzozcoop ofz.. Deden ze luisteren naar mijn hartje en longetjes..alles was in orde. Maar mama vertrouwde het niet en wilde foto’s laten maken..
Dus ik werd meegenomen door 2 hele lieve dames.. Tessa & Lonneke heetten ze.. Ze waren heel lief voor mij. Ik moest stil liggen, maar ik kon dat niet want ik dacht AANDACHT!
… Maar Tessa zei “nee schatje even stil blijven liggen. Nog 1 keertje” Dus ik braaf blijven liggen..
Toen zag ik mama ineens weer! Omg mama! Haaai *kroelkroel kusjekusje…
“Ze deden raar mama.. Ik mochtnie kroelen..”
Eenmaal terug in een klein kamertje zag ik mama bezorgd kijken… Ik bleek mijn ruggetje gekneusd te hebben..
Vandaar dat ik zo’n pijn had..Ik kreeg medicatie mee naar huis en ik knapte na 2 weken heel goed op..
Totdat..
6 November 2020
Ik aanvallen kreeg..
Het werd zwart voor mijn ogen..en toen ik wakker werd had ik spierpijn..en mijn nageltjes lagen open.. Wat was er gebeurd?
Ik voelde me zo moe.. Ik vond het zo raar.. Wat is dit.. Is dit een bijwerking van de medicijnen misschien? Of.. Of ben ik ziek?
“Oh mama.. Wat is er met mij?
Ik heb zo’n hoofdpijn..”
Mama ging nadat het erger werd met de aanvallen met mij terug naar dokter Tessa..
Ze gaf mij medicijnen tegen epilepzie..ofz iets.. Ik weet niet wat het was.. Zolang het mij maar beter maakt..!
Binnen 24u moeten we al verandering zien, zei dokter Tessa.
Dus ik kreeg diezelfde avond medicatie..het was zo vies! Maar ik hield me groot..
…
Maar toen..
24 November 2020
Werd mama de volgende ochtend wakker.. Precies toen ik een aanval had.. Mama zag dat het niet beter werd, dankzij de aanvallen..
“Mommy.. Ik voel me zo moe.. Ik wil zo graag kroelen.. Maar ik ben zo moe..
En de hoofdpijn.. Oh zo erg..”
Toen nam mama me in d’r armen.. En zei: “Oh lieverd.. De medicijntjes slaan niet aan.. Het is niet anders, dan jou te laten gaan.. Het spijt me zo..we hebben alles geprobeerd..”
“Oh mommy..het geeft niks” ik vond het zo fijn dat ze me even vastpakte..
Dat ik nog even zo lekker kon kroelen met d’r..
We gingen toen later op de dag (17:45) naar dokter Tessa..
Oh wat was ik moe..
Mama pakte me vast.. En ik voelde een klein prikje in me.. Mama zei dat t okay was..
Ik lag bij mama in d’r armen..meer wilde ik niet..
Ik voelde me moe worden.. En ik ging dromen.. En binnen 2-3 seconde was ik over de regenboogbrug.. Het ging heel snel..
“Mommy & Paps. Ik ga jullie heel erg missen.. Maar weet, dat jullie me hebben geholpen tot het einde.. Ik hou heel veel van jullie tot ooit weer..”
– Jägermeister
Slaap zacht maatje..
